شوراهای نمایندگان کارگران

نظر به اینکه:

۱) شوراهای نمایندگان کارگران به صورت خودجوش در روند اعتصابات سیاسی توده‌ای بمثابه سازمانهای غیرحزبی توده‌های وسیع کارگران پدید آمدند؛

۲) این شوراها در روند مبارزه بطور اجتناب ناپذیری دستخوش تغییری هم در مورد ترکیب شان، از طریق جذب کردن عناصر انقلابی بیشتری از خرده بورژوازی، و هم در مورد ماهیت فعالیتهایشان، از طریق رشد کردن از سازمانهای صرفاً اعتصابی به ارگانهای مبارزۀ انقلابی عمومی، شدند؛

۳) تا جایی که این شوراها اشکال بدوی قدرت انقلابی هستند، قدرت و اهمیت آنها کاملاً وابسته به قدرت و موفقیت قیام است؛

ما بر این عقیده‌ایم و پیشنهاد می‌کنیم که کنگره موافقت نماید:

۱) که حزب کارگر سوسیال-دمکرات روسیه باید در شوراهای غیرحزبی نمایندگان کارگران شرکت کند، همواره قوی‌ترین گروههای ممکن از اعضای حزب را در شوراها شکل دهد، و فعالیت این گروهها را اکیداً در تطابق با فعالیتهای عمومی حزب هدایت کند؛

۲) که تشکیل دادن چنین سازمانهایی به منظور افزایش نفوذ سوسیال-دمکراتیک بر پرولتاریا، و نفوذ پرولتاریا بر روند و نتیجۀ انقلاب دمکراتیک، ممکن است، در شرایط خاصی، به سازمانهای محلی حزب ما واگذار شود؛

۳) که وسیع‌ترین بخشهای ممکن از طبقۀ کارگر، و همچنین نمایندگان دمکراتهای انقلابی، بخصوص دهقانان، سربازان و ملوانان، باید به مشارکت در شوراهای غیرحزبی نمایندگان کارگران برانگیخته شوند؛

۴) که همپای گسترش فعالیتها و حوزۀ نفوذ شوراهای نمایندگان کارگران، باید نشان داده شود که این مؤسسات محکوم به فروپاشی هستند مگر آنکه از طرف یک ارتش انقلابی پشتیبانی گردند و مگر آنکه مقامات دولتی برانداخته شوند (یعنی، مگر آنکه شوراها به دولتهای انقلابی موقت تبدیل شوند)؛ و اینکه از این رو یکی از وظایف عمدۀ این مؤسسات در هر موقعیت انقلابی باید مسلح کردن مردم و تقویت سازمانهای نظامی پرولتاریا باشد.


منتشر شده در پارتینیه ایزوستیا
شمارۀ ۲، ۲۶ مارس ۱۹۰۶
انتشار بر طبق متن روزنامه
مجموعه آثار لنین، جلد ۱۰

-- ترجمه جواد راستی‌پور