اهمیّت ابراز برادری

از نقطه نظر محافظت از «حق مقدس ملک» در سرمایه و سودهای از قِبَلِ سرمایه، سیاست اینچنینی سرمایه‌داران کاملاً درست است. در واقع، اگر قرار است که انقلاب سوسیالیستی پرولتاری در آغازش سرکوب شود ضروریست که ابراز برادری همانگونه که سرمایه‌داران در نظرش می‌گیرند در نظر گرفته شود.

کارگران طبقه-آگاه، که تودۀ نیمه-پرولتارها و دهقانان تهیدستی که توسط غریزۀ واقعی طبقات ستمدیده هدایت می‌شوند آنها را دنبال می‌کنند، با علاقۀ عمیق به ابراز برادری می‌نگرند. واضح است که ابراز برادری مسیری به سوی صلح است. واضح است که این راه از میان دولتهای سرمایه‌داری، از میان اتحادی با آنها نمی‌گذرد بلکه خلاف جهت آنهاست. واضح است که این راه گرایش دارد که اعتماد برادرانه بین کارگران کشورهای مختلف را رشد دهد و تقویت و تحکیم کند. واضح است که این راه شروع به تخریب انضباط نفرت‌انگیز زندانهای سربازخانه می‌کند، انضباط ناشی از اطاعت کورکورانۀ سرباز از افسران و امیران «خودش»، از سرمایه‌داران خودش (زیرا بیشتر افسران و امیران یا متعلق به طبقۀ سرمایه‌دارند و یا از منافعش محافظت می‌کنند). واضح است که ابراز برادری ابتکار انقلابی توده‌هاست، بیدار کردن آگاهی، فکر و شجاعت طبقات ستمدیده است؛ به بیان دیگر، پله‌ای در نردبانی است که تا انقلاب سوسیالیستی پرولتاری بالا می‌رود.

زنده باد ابراز برادری! زنده باد انقلاب سوسیالیستی جهانی در حال طلوع پرولتاریا!

برای اینکه ابراز برادری آسان‌تر، مطمئن‌تر و سریع‌تر به هدفی که برایش تعیین کرده‌ایم برسد، باید اطمینان حاصل کنیم که بخوبی سازمان یافته و برنامۀ سیاسی روشنی داشته باشد.

هر چقدر مطبوعات خشمگین سرمایه‌داران و دوستانشان به ما تهمت بزنند و ما را آنارشیست بخوانند، ما هیچگاه از تکرار این خسته نخواهیم شد: ما آنارشیست نیستیم، ما حامیان پرشور بهترین سازمان ممکن توده‌ها و مستحکم‌ترین قدرت «دولتی» هستیم – فقط دولتی که ما می‌خواهیم یک جمهوری پارلمانی بورژوایی نیست، بلکه جمهوری نمایندگان شوراهای کارگران، سربازان و دهقانان است.

ما همواره توصیه کرده‌ایم که ابراز برادری به سازمانیافته‌ترین نحو ممکن پیش برده شود، مراقبت شود – با کمک اطلاعات، تجربه و مشاهدات خود سربازان – تا به مانعی برخورد نکند، و افسران و امیران که قسمت عمده‌شان تهمتهای شرورانه علیه ابراز برادری را شیوع می‌دهند، از گردهمایی‌ها دور نگه داشته شوند.

هدف ما این نیست که ابراز برادری خودش را به صحبت کردن دربارۀ صلح بطور کلی محدود کند، بلکه اینست که به بحثی دربارۀ یک برنامۀ سیاسی روشن گذار نماید، به بحث دربارۀ اینکه چطور به جنگ پایان داده شود، چطور یوغ سرمایه‌داران، که این جنگ را شروع کردند و حالا آن را کش می‌دهند، دور انداخته شود.

از این رو حزب ما فراخوانی به سربازان همۀ کشورهای درگیر در جنگ صادر کرد (برای دیدن متن آن به شمارۀ ۳۷ پراودا مراجعه نمایید)^[١]، که پاسخی مشخص و دقیق به این سؤالات و یک برنامۀ سیاسی روشن ارائه می‌دهد.

این خوب است که سربازان جنگ را لعنت می‌کنند. این خوبست که آنها صلح می‌طلبند. این خوبست که آنها دارند متوجه می‌شوند که جنگ برای سرمایه‌داران سودمند است. این خوبست که آنها دارند انضباط سخت‌گیرانه را به هم می‌زنند و شروع به ابراز برادری در همۀ جبهه‌ها می‌کنند. همۀ اینها خوب است.

ولی این کافی نیست.

سربازان باید اکنون به شکلی از ابراز برادری گذار نمایند که در آن یک برنامۀ سیاسی روشن به بحث گذاشته می‌شود. ما آنارشیست نیستیم. ما گمان نمی‌کنیم که جنگ را می‌توان با یک «امتناع» ساده، امتناع افراد، گروهها یا «اجتماعات» تصادفی پایان داد. ما طرفدار پایان یافتن جنگ، که حتماً پایان خواهد یافت، توسط یک انقلاب در تعدادی از کشورها، یعنی، تصرف قدرت دولتی توسط طبقه‌ای نوین، نه سرمایه‌داران، نه خرده‌مالکان (که همیشه نیمه وابسته به سرمایه‌داران هستند)، بلکه توسط پرولتارها و نیمه-پرولتارها هستیم.

بنابراین در فراخوانمان به سربازان همۀ کشورهای درگیر در جنگ برنامه‌مان را برای یک انقلاب کارگری در تمام کشورها توضیح داده‌ایم، که عبارت است از انتقال تمام قدرت دولتی به شوراهای نمایندگان کارگران و سربازان.

رفقا، سربازان، این برنامه را میان خودتان و با سربازان آلمانی به بحث بگذارید! چنین بحثی به شما در یافتن راه درست، سازمانیافته‌ترین و کوتاه‌ترین راه، برای پایان دادن به جنگ و سرنگون کردن یوغ سرمایه کمک خواهد کرد.

*  *
*

کلامی دربارۀ یکی از خادمان سرمایه، پلخانف. دیدن اینکه این سوسیالیست سابق چقدر سقوط کرده رقت‌انگیز است! او ابراز برادری را با «خیانت» مقایسه می‌کند! استدلالش این است: آیا ابراز برادری، اگر موفق شود، به یک صلح جداگانه نمی‌انجامد؟

نه، آقای سوسیالیست سابق، ابراز برادری، که ما از آن در تمام جبهه‌ها حمایت کرده‌ایم، به یک صلح «جداگانه» بین سرمایه‌داران چند کشور منجر نمی‌شود، بلکه به یک صلح جهانی بین کارگران انقلابی همه کشورها، علیرغم سرمایه‌داران تمام کشورها، علیه سرمایه‌داران، و برای سرنگون کردن یوغ آنها می‌انجامد.


پراودا، شمارۀ ۴۳
۱۱ مه (۲۸ آوریل) ۱۹۱۷
انتشار بر طبق متن پراودا
مجموعه آثار لنین، جلد ۲۴