نیاز به یک اتحادیۀ کارگران کشاورزی در روسیه

و. ای. لنین

مقالۀ اول

یک مسئلۀ بسیار مهم وجود دارد که کنفرانس سرتاسری اتحادیه‌های کارگری روسیه که اکنون در پتروگراد اجلاسیه دارد^[١] باید در مد نظر بگیرد. این مسئلۀ بنیادگذاری یک اتحادیۀ سراسری کارگران کشاورزی روسیه است. تمام طبقات در روسیه سازمان می‌یابند. فقط طبقه‌ای که استثمار شده‌ترین و فقیرترین، پراکنده‌ترین و ستمدیده‌ترین طبقه است – طبقۀ کارگران کشاورزی مزدبگیر روسیه – به نظر می‌رسد که فراموش شده باشد. در بعضی نواحی مرزی غیرروسی، مانند ناحیۀ لتونی، بعضی سازمانهای کارگران مزدی کشاورزی وجود دارند. کارگران روستائی در اکثریت وسیعی از روسیۀ بزرگ و گوبرنیای اوکرائین هیچ سازمان طبقاتی‌ای ندارند. این وظیفۀ مسلم و قطعی پیشگامان کارگران روسیه، اتحادیه‌های کارگران صنعتی است که به کمک برادران خود، کارگران روستائی بیایند. دشواریهائی که در کار سازمان دادن کارگران روستائی وجود دارد آشکارا همانگونه که تجربۀ سایر ممالک ‌سرمایه‌داری تأکید کرده است، عظیم است. چنین چیزی هر چه بیشتر لازم می‌سازد که آزادی سیاسی در روسیه حتی الامکان با سرعت و شدت هر چه بیشتر بکار گرفته شود و فوراً یک اتحادیۀ کارگران کشاورزی در سطح کشور بنیادگذاری شود. اینکار می‌تواند و باید به وسیلۀ کنفرانس اتحادیه‌های کارگری انجام شود. نمایندگان با تجربه ترین، پیشرفته‌ترین و دارای بیشترین آگاهی طبقاتی طبقۀ کارگر که در این کنفرانس گردآمده‌اند، می‌توانند و باید که پیامی خطاب به کارگران روستائی صادر کنند و آنها را تشویق نمایند که به ایشان، به صف کارگران مستقلاً سازمان یافته، به صف اتحادیه‌های آنان بپیوندند. این کارگران مزدی کارخانه‌ها هستند که باید قدم اول را بردارند و هسته‌های اتحادیۀ کارگری، گروهها و شعباتی را که در سراسر روسیه پراکنده‌اند بکار برند تا کارگران روستاها را به عمل مستقل و شرکت فعال در مبارزه برای بهبود وضع خود و حمایت از منافع طبقۀ خود وادارند. در حال حاضر ممکن است به نظر عده‌ای و حتی به نظر عدۀ بسیاری چنین برسد که با سازمان یافتن دهقانان در سراسر روسیه در حال حاضر، و مطرح کردن درخواست الغای مالکیت خصوصی زمین و تصرف زمین «به تساوی» از سوی آنها، این زمان مناسب برای ایجاد اتحادیۀ کارگران روستائی نباشد. کاملاً برعکس است. این دقیقاً زمانی است که چنین کاری در آن مناسب و ضروری است. آنها که نقطه نظر طبقاتی پرولتاریا را دارند، نمی‌توانند به صحت پیشنهادی که به ابتکار بلشویکها در کنگرۀ استکهلم حزب کارگری سوسیال-دمکرات روسیه در ١٩٠٦ مطرح شد و منشویکها نیز آنرا پذیرفتند، هیچ شکی داشته باشند. پیشنهادی که از آن هنگام بخشی از برنامۀ حزب کارگری سوسیال-دمکرات روسیه بوده است. پیشنهاد می‌گوید که:

تمام

هر چه

ثبات قدم

مستقل

طبقۀ کارگر روستائی

هر کارگر دارای آگاهی طبقاتی، هر عضو اتحادیه، قبول دارد که این پیشنهادات صحیح هستند و باید به وسیلۀ اتحادیه‌های کارگری به اجراء گذاشته شوند، زیرا که این مسئلۀ سازمان مستقل طبقاتی کارگران روستائی است. ما امیدواریم که در این موقعیت انقلابی، وقتی که لزوم بیان عقاید خود، لزوم طرح خط مشی خود و لزوم دیدن این مطلب که زندگی بدون کارگرانی که خود مستقلاً در مورد مسائل کارگری تصمیم بگیرند، از نو شکل نخواهد گرفت، خود را در میان مردم کارکن بطور اعم و کارگران بطور اخص نشان می‌دهند، اتحادیه‌های صنفی خود را محدود به منافع محدود صنف نخواهند کرد و برادران ضعیف خود، کارگران روستائی را به دست فراموشی نخواهند سپرد، بلکه تمام انرژی خود را بکار خواهند گرفت تا به آنها جهت بنا نهادن اتحادیۀ کارگران روستائی روسیه کمک نمایند. در مقالۀ بعد سعی خواهیم کرد که برخی قدمهای ویژه‌ای که در این جهت باید برداشته شوند را مشخص نماییم.

مقالۀ دوم

در مقالۀ پیشین به اهمیت اساسی یک اتحادیۀ کارگران روستائی در روسیه پرداختیم. در اینجا به بعضی از جنبه‌های عملی مسئله خواهیم پرداخت. اتحادیۀ کارگران روستائی روسیه باید تمام آنهائی را که تمام وقت یا حتی بطور نیمه وقت به عنوان کارگر در کارهای کشاورزی مشغول هستند دربر گیرد. تجربه نشان خواهد داد که آیا لازمست که این اتحادیه‌ها را به اتحادیه‌های کارگران کشاورزی که کاملاً اشتغال بکار کشاورزی دارند و آنها که بطور نیمه وقت مشغول این کار هستند تقسیم کرد یا نه. در هر صورت این مطلب اصلی نیست. مطلب عمده آنست که منافع طبقاتی اساسی همۀ آنها که نیروی کار خود را می‌فروشند یکی است و اتحاد همۀ آنهایی که حداقل بخشی از معاش خود را با اجیر شدن خودشان به دست می‌آورند مطلقاً ضروری است. کارگران مزدبگیر در شهرها و کارخانه‌ها، با هزارها و میلیونها بند با کارگران مزدبگیر در روستاها پیوسته‌اند. دعوتی که از طرف کارگران شهرها و کارخانه‌ها انجام شود، با بی اعتنائی کارگران روستائی برخورد نخواهد کرد. اما ارسال این دعوت تنها کار لازم نیست. کارگران شهری تجارب، شناخت، وسائل و نیروی بیشتری دارند. قسمتی از نیروی آنها باید مستقیماً بکار رود تا به کارگران کشاورزی کمک کند تا روی پای خود بایستند. همۀ کارگران سازمان یافته باید یک روز مزد خود را برای تشویق و تقویت وحدت مابین کارگران شهری و روستائی بدهند. باشد که بخش خاصی از این مبلغ تماماً بمثابۀ کمکی از طرف کارگران شهری برای وحدت طبقاتی کارگران روستائی بکار رود. باشد که این سرمایه برای تأمین مخارج یک سری اعلامیه‌های توده‌ای، انتشار یک روزنامۀ کارگران روستائی – حداقل برای شروع یک هفته نامه – و فرستادن حداقل چند مُبلغ و سازمان دهنده به روستاها برای برپا کردن فوری اتحادیه‌های کارگران کشاورزی در نواحی مختلف بکار رود. تنها تجاربی که به وسیلۀ خود آن اتحادیه‌ها به دست آمده باشد به یافتن روش صحیح توسعۀ این کار کمک خواهد کرد. هر اتحادیه باید اول از همه بکوشد تا وضع آنهائی را که نیروی کار خود را برای اشتغالات کشاورزی می‌فروشند بهبود دهد و مزد بیشتر، شرایط بهتر مسکن، تغذیۀ بهتر و غیره برای آنها تأمین کند. باید مصممانه‌ترین مبارزه علیه این عقیده که با الغای آنی مالکیت خصوصی زمین می‌توان به هر دهقان و هر کارگر «زمین داد» و بدین ترتیب بنیاد کار مزدوری در کشاورزی را تضعیف کرد، انجام شود. این عقیده بی اساس است و به علاوه بسیار زیانبخش. الغای مالکیت خصوصی زمین اصلاحی عظیم و بدون تردید پیشرو است که بدون شک منافع توسعۀ اقتصادی و منافع طبقۀ کارگر را تأمین می‌کند، اصلاحی که هر کارگر مزدبگیری تا آخرین مرحله از آن پشتیبانی می‌کند ولی به هیچ رو کار مزدوری را از بین نخواهد برد. نمی توان زمین را خورد. بدون احشام، وسائل، بذر، ذخیرۀ محصول یا پول نمی‌توان کشاورزی کرد. تکیه بر «وعده‌های» هر کسی – که به کارگران مزدور در روستا وعدۀ «کمک» و تهیۀ احشام، وسائل و غیره می‌دهد – بدترین خطاها و ساده لوحی‌ای نابخشودنی است. نخستین قانون و اولین امر هر جنبش اتحادیۀ کارگری این است که نباید به «دولت» تکیه کند، بلکه باید متکی به قدرت طبقۀ خود باشد. دولت سازمان طبقۀ حاکم است. به وعده‌ها اتکاء نکنید. فقط متکی به قدرت اتحاد طبقاتی خود و آگاهی سیاسی طبقۀ خود باشید! بدین علت است که این باید وظیفۀ فوری اتحادیۀ کارگران روستائی گردد که نه تنها برای شرایط بهتر برای کارگران بطور اعم بجنگد بلکه بطور اخص از منافع آنها به منزلۀ یک طبقه در جریان اصلاحات ارضی آتی دفاع کند. بسیاری از دهقانان و سوسیالیستهای انقلابی بر این عقیده‌اند که «نیروی کار باید در اختیار کمیته‌های ولوست قرار گیرد». طبقۀ کارگران کشاورز نقطه نظر مخالف این را دارد و خواستار آنست که کمیته‌های ولوست در اختیار نیروی کار قرار گیرند! کاملاً روشن است که موضع ارباب و کارگر به چه نحوی است. «زمین برای تمام مردم.» این صحیح است. اما مردم به طبقات تقسیم شده‌اند. این حقیقت را که بورژوازی عمداً مخفی می‌کند و خرده بورژوازی همیشه فراموش می‌کند، هر کارگری می‌داند، می‌بیند، حس می‌کند و تجربه می‌کند. وقتی که یک مرد تنها و فقیر درمانده است، هیچ «دولتی» به کارگر مزدور کشاورزی یا کارگر کمکی کشاورزی، کارگر روزمزد، دهقان فقیر و نیمه کارگران، کمک نخواهد کرد اگر او به فکر خودش نباشد. نخستین قدم در این راه سازمان مستقل طبقاتی کارگران روستائی است. ما امیدواریم که کنفرانس سراسری اتحادیه‌های کارگری روسیه این وظیفه را با انرژی هر چه بیشتر بر عهده بگیرد، تمام مردم روسیه را به این کار دعوت کند، و دست مقتدر پیشرو سازمان یافتۀ طبقۀ کارگر را برای کمک به کارگران روستائی بلند کند.

پراودا شمارۀ ٩٠ و ٩١
٧ ژوئیه (٢٤ ژوئن) و ٨ ژوئیه (٢٥ ژوئن) ١٩١٧
امضاء: ن. لنین
مجموعه آثار لنین، جلد ٢٥

[١] کنفرانس سرتاسری اتحادیه‌های کارگری روسیه در پتروگراد بین ٢١ تا ٢٨ ژوئن(٤ تا ١١ ژوئیه) ١٩١٧ برگزار شد. ٢١١ نماینده در آن شرکت داشتند، ٧٣ نفر بلشویک بودند و بقیه منشویک، اس آر، بوندیست یا غیرحزبی بودند. در بین مسائل در دستور جلسه جنبش اتحادیۀ کارگری و مبارزۀ اقتصادی بودند. بلشویکها در همۀ مسائل مهم قطعنامه‌ها یا متمم هایی را پیشنهاد کردند. کنفرانس با اکثریت ضعیفی پیشنهادات منشویکهای دفاع طلب را تصویب نمود و شورای موقت مرکزی اتحادیه‌ها را انتخاب کرد.

بدون مقابله و تغییر، برگرفته از "منتخب آثار لنین درباره اتحادیه‌های کارگری" - کمونیستهای انقلابی مرداد ١٣٨٩

lenin.public-archive.net #L2556fa.html