رو شدن دست فرصت‌طلبان بریتانیایی

این انتخابات از نظر اصول اهمیت عظیمی دارد، و هر سوسیالیستی که علاقمند به مسئلۀ بسیار مهم طرز برخورد پرولتاریا با بورژوازی لیبرال بطور عام است، باید عمیقاً دربارۀ انتخابات لستر بیاندیشد.

لستر یک حوزۀ انتخابیۀ دو نفری است و هر انتخاب کننده دو رأی دارد. تنها تعداد کمی حوزۀ انتخابیۀ اینگونه در بریتانیا وجود دارند، ولی، همانطور که خبرنگار Leipziger Volkszeitung در بریتانیا روی آن تأکید کرده، در آنها بطور خاص یک بلوک نانوشته بین سوسیالیستها و لیبرالها وجود دارد. دقیقاً در چنین حوزه‌های انتخابیه‌ای است که برجسته‌ترین رهبران به اصطلاح حزب کارگر مستقل (مستقل از سوسیالیسم، ولی وابسته به لیبرالیسم) برای پارلمان انتخاب شدند. رهبران I.L.P.^[١]، کِیر هاردی، فیلیپ اسنودل و رَمزی مک دونالد در چنین حوزه‌هایی انتخاب شدند.

و لیبرالها، که برتری دارند، در چنین حوزه‌های انتخابیه‌ای حامیان‌شان را دعوت می‌کنند تا یک رأی به سوسیالیست و یکی به لیبرال بدهند، البته به شرطی که آن سوسیالیست «مسئول»، معتدل و «مستقل» باشد و نه یک سوسیال-دمکرات سازش ناپذیر، که لیبرالها و انحلال‌طلبان بریتانیایی، به اندازۀ همتایان روس‌شان، می‌دانند چطور به او بعنوان یک آنارکو-سندیکالیست و غیره، دشنام دهند!

از این رو، آنچه در واقع انجام می‌شود تشکیل یک بلوک بین لیبرالها و سوسیالیستهای معتدل فرصت‌طلب است. در حقیقت، «مستقل‌های» بریتانیایی (که انحلال‌طلبان ما برایشان چنین احساسات مهربانانه‌ای ابراز می‌کنند) وابسته به لیبرالها هستند. رفتار «مستقل‌ها» در پارلمان بریتانیا بطور مداوم این وابستگی را تأیید می‌کند.

اتفاقاً نمایندۀ I.L.P. برای لستر، که کسی جز رهبر حزب، مک دونالد، نبود، به دلایل شخصی استعفا داد.

چه باید انجام می‌شد؟

البته، لیبرالها نامزد خودشان را به پیش گذاشتند.

لستر شهری صنعتی با جمعیت عمدتاً پرولتار است.

سازمان محلی I.L.P. کنفرانسی را فراخواند که در آن با ٦٧ رأی علیه ٨ رأی تصمیم گرفته شد یک نامزد به پیش گذاشته شود. این تصمیم بلافاصله عملی شد. بانتون، عضو شورای شهر و عضو برجستۀ I.L.P. بعنوان نامزد معرفی شد.

سپس کمیتۀ اجرائیۀ این حزب، که پول برای کارزار انتخاباتی اختصاص می‌دهد (و انتخابات در انگلیس بسیار پرهزینه‌اند!)، از تأیید نامزدی بانتون امتناع کرد!

کمیتۀ اجرائیۀ فرصت‌طلب با کارگران محلی مخالفت نمود.

آنگاه شاخۀ لستر دیگر حزب سوسیالیست بریتانیا، که فرصت‌طلب نیست و واقعاً مستقل از لیبرالهاست، نماینده‌اش را به شاخۀ I.L.P. در لستر فرستاد و آنها را دعوت کرد تا از نامزد خودش، هارتلی، عضوی از حزب سوسیالیست بریتانیا، شخصیتی بسیار محبوب در جنبش کارگری، یک عضو سابق حزب کارگر مستقل، که آن را به دلیل فرصت‌طلبی حزب ترک کرد، حمایت کنند.

اعضای شاخۀ لستر I.L.P. در موقعیتی دشوار قرار داشتند: آنها با روح و جان طرفدار هارتلی بودند، ولی ... انضباط حزب‌شان، تصمیم کمیتۀ اجرائیه‌شان چه می‌شد؟ افراد لستر راه گریزی یافتند: آنها به گردهمایی پایان دادند، و هر یک با صلاحیت فردی‌شان از هارتلی اعلام حمایت نمودند. روز بعد یک گردهمایی بزرگ کارگران نامزدی هارتلی را تأیید کرد. بانتون شخصاً تلگرافی فرستاد که اظهار می‌داشت او به هارتلی رأی خواهد داد. اتحادیه‌های حرفه‌ای لستر از هارتلی اعلام حمایت کردند.

گروه پارلمانی I.L.P. مداخله نمود و اعتراضی را در مطبوعات لیبرال (که، مثل رچ و سورمنکا، به فرصت‌طلبان کمک می‌کند) علیه نامزدی هارتلی، علیه «تضعیف» مک دونالد، منتشر ساخت.

البته، انتخابات به پیروزی لیبرالها انجامید. آنها ١٠٨٦٣ رأی، محافظه کاران ٩٢٧٩ رأی و هارتلی ٢٥٨٠ رأی به دست آوردند.

کارگران دارای آگاهی طبقاتی در کشورهای گوناگون معمولاً شیوۀ برخوردی «بردبارانه» نسبت به I.L.P. بریتانیا در پیش می‌گیرند. این اشتباهی بزرگ است. خیانت I.L.P. به آرمان کارگران در لستر اتفاقی نیست، بلکه نتیجۀ کل سیاست فرصت‌طلبانۀ حزب کارگر مستقل است. همفکری همۀ سوسیال-دمکراتهای واقعی باید با آن سوسیال-دمکراتهای بریتانیایی باشد که قاطعانه با فاسدسازی لیبرالی کارگران توسط حزب کارگر «مستقل» در بریتانیا مبارزه می‌کنند.


رابوچایا پراودا شمارۀ ٣
١٦ ژوئیۀ ١٩١٣
امضا: ک. ت.
انتشار بر طبق متن رابوچایا پراودا
مجموعه آثار لنین، جلد ١٩