در استرالیا

این چه کشور ‌سرمایه‌داری غریبی است که در آن نمایندگان کارگران در مجلس اعیان اکثریت دارند و تا همین اواخر در مجلس عوام نیز اکثریت داشتند و هنوز هم خطری نظام سرمایه را تهدید نمی‌کند!

یک مخبر انگلیسی مطبوعات کارگری آلمان، وضعی را که غالباً نویسندگان بورژوازی از آن سوء تعبیر می‌کنند، تشریح کرد.

حزب کارگر استرالیا حتی خود را سوسیالیست نیز نمی‌خواند. در حقیقت این حزب یک حزب بورژوا لیبرال است، ضمن آنکه به اصطلاح لیبرالها در استرالیا در واقع محافظه کار هستند.

این استفادۀ غریب و ناصحیح از واژه‌ها در نامگذاری احزاب منحصر به فرد نیست. مثلا در آمریکا برده داران دیروز دمکرات خوانده می‌شوند، و در فرانسه دشمنان سوسیالیسم، خرده بورژواها، سوسیالیستهای رادیکال خوانده می‌شوند! برای فهمیدن اهمیت واقعی احزاب، شخص نباید که تابلوی آنها را مورد نظر قرار دهد، بلکه باید خصلت طبقاتی و شرایط تاریخی هر کشور را در نظر بگیرد.

استرالیا یک مستعمرۀ جوان بریتانیا است.

‌سرمایه‌داری در استرالیا هنوز بسیار جوان است. کشور تازه دارد شکل یک دولت مستقل به خود می‌گیرد. قسمت عمدۀ کارگران کسانی هستند که از بریتانیا مهاجرت کرده‌اند. اینها بریتانیا را در زمانی ترک کردند که سیاست کارگری لیبرال تقریباً تسلط یکپارچه‌ای داشت، وقتی که توده‌های کارگر انگلیسی لیبرال بودند. حتی اکنون نیز اکثریت کارگران ماهر کارخانه‌ها در بریتانیا لیبرال یا نیمه لیبرال هستند. این نتیجۀ وضع بطور استثنائی مساعد و انحصاری است که بریتانیا در نیمۀ دوم قرن گذشته از آن بهره مند بود. فقط حالاست که توده‌های کارگر در بریتانیا به جانب سوسیالیسم پیش می‌روند (اما به آهستگی).

و در حالیکه در بریتانیا به اصطلاح حزب کارگر یک اتحاد بین اتحادیه‌های کارگری غیر سوسیالیست و حزب کارگر مستقل شدیداً فرصت‌طلب است، در استرالیا حزب کارگر نمایندۀ خالص اتحادیه‌های کارگری کارگران غیر سوسیالیست است.

رهبران حزب کارگر استرالیا مقامات رسمی اتحادیۀ کارگری هستند، در همه جا این رهبران معتدل‌ترین و خادم‌ترین «نوکران سرمایه» هستند، و در استرالیا همه صلح جو و صرفاً لیبرال.

رشته‌های پیوندی که ولایات جداگانه را به صورت استرالیائی متحد درآورده هنوز بسیار سست هستند. حزب کارگر باید که رشد و تقویت این رشته‌های پیوند و استقرار حکومت مرکزی را مورد توجه قرار دهد.

در استرالیا حزب کارگران آن کاری را انجام داده است که در سایر ممالک به وسیلۀ لیبرالها انجام شده، یعنی تعرفه‌ای واحد برای تمام کشور، قوانین تعلیم و تربیت واحد، مالیات بر زمین واحد و قوانین کارخانه‌ای واحد ارائه کرده است.

طبیعتاً وقتی که استرالیا سرانجام رشد و توسعه یافت و بمثابۀ یک کشور ‌سرمایه‌داری مستقل استوار گشت، وضع کارگران فرق خواهد کرد، همانطور که حزب کارگر لیبرال که راه را برای حزب کارگر سوسیالیست باز می‌کند، فرق خواهد کرد. استرالیا تصویر اوضاعی است که در تحت آن استثناهایی در قانون امکان پذیر است. قانون این است: یک حزب کارگر سوسیالیست در یک کشور ‌سرمایه‌داری. استثناء این است: یک حزب کارگری لیبرال که فقط برای زمانی کوتاه به وسیلۀ اوضاع ویژه‌ای که برای ‌سرمایه‌داری بطور کلی نامعمول است، ظاهر می‌شود.

آن لیبرالهائی که در اروپا و در روسیه می‌کوشند که با ذکر مثال استرالیا به مردم «تعلیم دهند» که مبارزۀ طبقاتی غیر ضروری است، فقط خود و دیگران را فریب می‌دهند. فکر پیاده کردن اوضاع استرالیا (یک مستعمرۀ جوان توسعه نیافته که به وسیلۀ کارگران لیبرال بریتانیایی مسکون شده است) در کشورهائی که دولت مدتهای طولانی است که استقرار یافته است و ‌سرمایه‌داری کاملاً رشد کرده است، مسخره است.

نوشته شده در ٨(٢١) ژوئن ١٩١٣
چاپ در ١٣ ژوئن ١٩١٣
پراودا شمارۀ ١٣٤
امضاء: W.
مجموعه آثار لنین، جلد ١٩