بورژوازی و صلح

ابتکار فراخواندن کنفرانس از طرف نمایندگان آلزاس-لورن و سوئیس بود. نمایندگان سوسیالیست از فرانسه و آلمان با نیروی کامل حاضر شدند. از بین نمایندگان بورژوا تعداد زیادی از رادیکالها و رادیکال-سوسیالیستهای فرانسوی (دمکراتهای خرده بورژوا، که در حقیقت بیگانه با سوسیالیسم، و بیشتر دشمن آن هستند) حاضر بودند. تعداد ناچیزی از نمایندگان بورژوا از آلمان شرکت کردند. ناسیونال-لیبرالها (که در میانۀ راه بین کادتها و اکتبریست‌ها قرار دارند، نظیر «ترقیخواهان» خودمان) خودشان را محدود به فرستادن تبریکات کردند. از حزب «مرکز» (حزب کاتولیک خرده بورژوا در آلمان که دوست دارد ادای دمکراسی را درآورد) دو نفر قول دادند که بیایند ولی – تصمیم گرفتند که حاضر نشوند!

گرویلیش^[۱]، یک سوسیال-دمکرات با سابقۀ سوئیسی، و آگوست ببل در بین سوسیالیست‌های برجسته‌ای بودند که در کنفرانس صحبت کردند.

قطعنامه‌ای که شووینیسم را محکوم و اعلام می‌کرد که اکثریت عظیم دو ملت فرانسه و آلمان خواهان صلح هستند و مطالبه می‌نمود که تصادمات بین‌المللی از طریق دادگاههای داوری حل شوند، به اتفاق آرا تصویب شد.

تردیدی وجود ندارد که کنفرانس نمایشی عالی به نفع صلح بود. ولی این اشتباهی بزرگ خواهد بود که به سخنرانیهای نازک‌دلانۀ آن تعداد اندک نمایندگان بورژوا که در کنفرانس شرکت کردند و به قطعنامه رأی دادند اعتماد شود. اگر آن نمایندگان بورژوا جداً خواستار صلح بودند باید افزایش تسلیحات آلمان (قرار است ۱۴۰ هزار نفر سرباز و افسر به ارتش آلمان اضافه شوند؛ این پیشنهاد جدید دولت بدون شک توسط احزاب بورژوای آلمان علیرغم اعتراضات شدید سوسیالیستها پذیرفته خواهد شد) را رک و راست محکوم می‌کردند؛ آنها باید همچنین به شکل دقیقاً مشابهی پیشنهاد دولت فرانسه را برای افزایش دادن خدمت سربازی به سه سال محکوم می‌کردند.

آن چیزی است که نمایندگان بورژوا جرأت انجامش را ندارند. آنها حتی کمتر قادر به ارائه دادن قطعنامه‌ای بودند که مطالبۀ یک میلیشیا می‌نمود، یعنی، جایگزینی ارتش دائمی با تسلیح کل مردم. این اقدام، که فراتر از مرزهای جامعۀ بورژوایی نمی‌رود، تنها اقدامی است که می‌تواند ارتش را دمکراتیزه کند و مسئلۀ صلح را به شیوه‌ای کاملاً جدّی یک گام به پیش بَرَد.

ولی نه، بورژوازی اروپا از ترس جنبش طبقۀ کارگر دیوانه‌وار به میلیتاریست‌ها و مرتجعین می‌چسبد. تعداد ناچیز خرده بورژواهای دمکرات قادر به شکل دادن به یک تمایل قوی برای صلح نیست و از آن هم کمتر قادر به فراهم آوردنش است. قدرت در دست بانکها، تراست‌ها و بطور کلی سرمایۀ بزرگ است. تنها تضمین برای صلح جنبش سازمانیافته و آگاهانۀ طبقۀ کارگر است.

پراودا، شمارۀ ۱۰۳
۷ مه ۱۹۱۳
انتشار بر طبق متن پراودا
مجموعه آثار لنین، جلد ۱۹