مسائل کهنه و زوال ناشی از کهولت لیبرالیسم

آنطور که رسم است، کادتِ ما اکتبریستها^[۲] را سرزنش کرد. او اعلام کرد «اکتبریستها در پیوند برقرار کردن با جناح راست مرددند و جرأت ندارند با چپ پیوند برقرار کنند»(رچ^[۳] شمارۀ ۷۰). کادتِ شجاع‌مان (البته، شجاع در مقابل شنوندگان دمکرات) ظاهراً ترقیخواهان را متعلق به «چپ» در نظر می‌گیرد. اما آقای شینگاریوف دربارۀ این حقیقت که سه چهارم این نزدیک‌ترین دوستان و رفقای هم‌صفِ کادتها خودشان اکتبریست هستند ساکت ماند.

او می‌خواهد که دمکراتها کادتها را بمثابۀ «چپ» در نظر بگیرند، علیرغم اینکه بلوکی دائمی و بسیار نزدیک عملاً بین کادتها و ترقیخواهانی که بین کادتها و اکتبریستها ایستاده‌اند وجود دارد! به بیانی دیگر – کادتها به دمکراتها گرایش دارند، اگر چه خودشان در واقعیت اسیر ترقیخواهانی هستند که ضد دمکراتهایی رسوا می‌باشند.

آقای شینگاریوف هنگام صحبت دربارۀ دومای چهارم گفت «این رخوت فرد را به یاد مسافران قطاری می‌اندازد که در یک ایستگاه فرعی متوقف شده. مسافران برای زدودن رخوت‌شان و به راه انداختن قطار باید خودشان مسیر را باز کنند. ولی برای به راه انداختن ماشین سنگین قانون‌گذار، قدرت مسافران بتنهایی کافی نیست. سه قفل بر اصلاحات ما زده شده‌اند – قانون ۳ ژوئن، مجلس اعلا و این حقیقت که مقامات اجرایی مسئول نیستند. تاریخ نشان خواهد داد که این سه قفل چگونه باز خواهند شد، در صلح و آرامش یا به طریقی دیگر. افراد معاصر ما نمی‌توانند مطلقاً بیطرف بمانند؛ همۀ آنها باید همکاری کنند»(رچ شمارۀ ۷۰).

ارجاع دادن به تاریخ راحت است. آقای شینگاریوف و کادتها به همان گونه به تاریخ ارجاع می‌دهند که آنهایی که مارکس درباره‌شان گفت از شلاق دفاع می‌کنند زیرا شلاق تاریخی است.^[۴]

البته «تاریخ نشان خواهد داد که قفلها چگونه باز خواهند شد»؛ این یک توضیح واضحات بی چون و چرا و بیفایده است. این بهانه‌ای است که از زوال ناشی از کهولت برمی‌خیزد. یک سیاستمدار باید قادر باشد بگوید کدام طبقه مالک قفلهاست و کدام طبقات باید آنها را باز کنند و توسط چه وسایلی.

«تاریخ نشان خواهد داد» دقیقاً همان چیزی را که هفت سال و نیم پیش نشان داد – بی‌ثمری رفرمیسم لیبرالی و رؤیاهای لیبرالی زندگی در صلح با طبقه‌ای که مالک «قفلها» است.

پراودا، شمارۀ ۷۱
۲۶ مارس ۱۹۱۳
امضا: م.
انتشار بر طبق متن پراودا
مجموعه آثار لنین، جلد ۱۹

توضیحات

[۲] اکتبریستها – اعضای اتحادیۀ هفده اکتبر — حزبی که پس از انتشار مانیفست ۱۷ اکتبر ۱۹۰۵ تزار شکل گرفت. حزبی ضدانقلابی بود که بورژوازی بزرگ و کشاورزان بزرگ سرمایه‌دار را نمایندگی می‌کرد. کارخانه‌دار و صاحبخانۀ معروف مسکو، ا. گوچکف، و ملاک بزرگ، م. رودزیانکو، رهبرانش بودند. اکتبریستها از سیاست داخلی و خارجی دولت تزاریست حمایت کامل می‌کردند.

[۳] رچ Rech (سخن) — روزنامۀ مرکزی حزب کادت که در سن پترزبورگ از فوریۀ ۱۹۰۶ به بعد منتشر می‌شد. کمیتۀ نظامی-انقلابی شورای پتروگراد در ۲۶ اکتبر (۸ نوامبر) ۱۹۱۷ آن را توقیف کرد، اما این روزنامه تا اوت ۱۹۱۸ به انتشار تحت نامهای دیگری ادامه داد.

[۴] لنین در اینجا به اظهار مارکس در مقدمه‌اش بر «نقد فلسفۀ حق هگلی» اشاره دارد: «آموزشگاهی که فرومایگی امروز را با فرومایگی دیروز توجیه می‌کند، آموزشگاهی که هر فریاد رعیت علیه شلاق را بدین دلیل سرکشانه اعلام می‌کند که شلاق شلاقی دیرینه، ارثی و تاریخی است ... آن آموزشگاه تاریخی قانون می‌توانست تاریخ آلمان را اختراع کند چنانچه خودش توسط تاریخ آلمان اختراع نشده بود.»
(مراجعه نمایید به Karl Marx, Friedrich Engels, Werke, Bd. 1, S. 380, Dietz Verlag, Berlin, 1956.)

- ترجمه جواد راستی‌پور