نمایندۀ کارگران سن پترزبورگ

انتخاب فردی به آن مقام موضوعی با چنان اهمیت زیادی است که ترسیدن از صحبت کردن بی پرده دربارۀ آن بدون طفره روی، ترسیدن از «رنجاندن» یک شخص یا محفل خاص و غیره، پست، بزدلانه و شرم آور است.

انتخابات باید مطابق با ارادۀ اکثریت کارگران دارای آگاهی طبقاتی مارکسیست باشد. آن واضح است. هیچ کس جرأت انکار کامل این را نخواهد داشت.

همگان می دانند که از ۱۹۰۸ تا ۱۹۱۲ مبارزه‌ای در بین کارگران سن پترزبورگ میان دشمنان انحلال طلبی و انحلال طلبان در صدها و هزاران گردهم آیی، بحث، صحبت و در ارگان‌های مطبوعاتی مختلف بر پا شد. برای هر کسی ناشایست خواهد بود که سرش را مثل شترمرغ در ماسه فرو و تلاش کند تا این حقیقت را «فراموش نماید».

چیزها توسط کسانی که امروز دربارۀ «اتحاد» بر سر انتخاب یک نماینده فریاد می زنند مغشوش می گردند، زیرا آنها مسئلۀ اشتباهی را مطرح می کنند و نکتۀ اساسی را با فریاد زدنشان می پوشانند.

این چه ربطی به «اتحاد» دارد هنگامی که نیاز به انتخاب یک فرد هست و همه موافقند که او باید ارادۀ اکثریت مارکسیست‌های کارگر دارای آگاهی طبقاتی را بیان کند؟؟

انحلال طلبان می ترسند که به صراحت بگویند مایلند که این انتخاب یک انحلال طلب یا یک «غیرفراکسیونی» (یعنی متزلزل) باشد. از آنجا که آنها می ترسند آشکارا از دیدگاههایشان دفاع کنند، سعی می کنند آنها را بطور قاچاقی از طریق فریب، از طریق فریاد زدن دربارۀ «اتحاد» وارد کنند.

وظیفۀ ماست که این اغتشاش را افشا کنیم. اگر انحلال طلبان در بین کارگران دارای آگاهی طبقاتی در اکثریت هستند، هیچ کس بر روی زمین نمی تواند آنها را از انتخاب کردن یک انحلال طلب باز دارد. ما باید به دقیق ترین، آرام ترین، راسخانه ترین، معقول ترین و قطعی ترین نحو ممکن معلوم کنیم که کدام طرف اکثریت دارد، بدون توجه به فریادهای افرادی که، پس از پنج سال مبارزه، از «اتحاد» طرفداری می کنند (چند روز قبل از انتخابات!) تا دیدگاههایشان را مخفی نمایند.

کارگران کودکانی نیستند که قصه‌ای مانند آن را باور کنند. باید فقط یکی از این سه تصمیم گرفته شود: ۱) انتخاب یک انحلال طلب؛ ۲) انتخاب یک مخالف انحلال طلبی؛ ۳) انتخاب یک متزلزل. کس دیگری در طول پنج سال بین ۱۹۰۸ و ۱۹۱۲ در بین سوسیال - دمکراتها وجود نداشته و امروز نیز وجود ندارد!

کارگرانی که می خواهند مثل افراد بالغ و مستقل رفتار کنند نباید اعتصاب شکنان سیاسی را در میان خود تحمل نمایند. آنها باید اطمینان حاصل نمایند که ارادۀ اکثریت کارگران دارای آگاهی طبقاتی محترم شمرده و اجرا می شود.

کارگران به نماینده‌ای احتیاج دارند که ارادۀ اکثریت را بیان خواهد کرد و قطعاً خواهد دانست که در داخل و خارج از دوما چه کاری انجام خواهد داد.

ارادۀ اکثریت بیان گشته و نمایندۀ سن پترزبورگ باید یک دشمن قاطع انحلال طلبی و یک حامی دمکراسی پیگیر طبقۀ کارگر باشد.


پراودا شمارۀ ۱۴۴
۱۶ اکتبر ۱۹۱۲
امضا: ای.
انتشار بر طبق متن پراودا
مجموعه آثار لنین، جلد ۱۸

- ترجمه جواد راستی‌پور
- انتشار بدون مقابله و تصحیح ۲۰۲۳/۴/۲۸