روش برخورد حزب به لایحۀ بيمه دولتی کارگران

٢- بهترین شکل بیمۀ کارگران بیمۀ دولتی است برمبنای اصول زیر الف) این بیمه در تمام مواردی که کارگران قادر به کار کردن نیستند (حادثه، مریضی، پیری، ناقصی دائمی و تدارکات اضافی برای زنان کارگر در دوره‌های بارداری و زایمان، مزایایی برای بیوه‌ها و یتیمان در صورت مرگ نان آور) یا در صورت از دست دادن درآمد به علت بیکاری باید زندگی آنها را تأمین کند؛ ب) بیمه باید شامل تمام مزدبگیران و خانواده‌های آنان بشود؛ ج) تمام افراد بیمه شده باید حق بیمه‌ای برابر با درآمد کامل خود دریافت کنند و تمام مخارج بیمه باید از طرف صاحبان کار و دولت پرداخت شود؛ د) همۀ اشکال بیمه باید به وسیلۀ سازمانهای بیمۀ متحدالشکل از نوع ناحیه‌ای تسلیم شود و بر مبنای اصل مدیریت تمام و کمال این امور به وسیلۀ خود اشخاص بیمه شده استوار باشد.

٣- لایحۀ حکومت که به وسیلۀ دومای دولتی تصویب شد، در تضاد اساسی با تمام این نیازهای بنیادی یک طرح بیمۀ معقول است، زیرا الف) این لایحه تنها دو مورد را بیمه می‌کند: تصادف و بیماری؛ ب) فقط شامل بخش کوچکی می‌شود (بر طبق لیبرال‌ترین محاسبات یک ششم) کارگران روسی، چونکه این لایحه تمام نواحی (سیبری، و به روایت حکومت همچنین قفقاز) و دسته‌ای از کارگران که مخصوصاً محتاج بیمه هستند (کارگران کشاورزی، کارهای ساختمانی، راه آهن، پست و تلگراف و شاگردان مغازه‌ها و غیره) را دربر نمی‌گیرد؛ ج) این لایحه حق بیمه‌ای گدامنشانه در نظر گرفته است (حداکثر خسارتی که می‌پردازد در صورت ناقص شدن کامل در نتیجۀ حادثۀ ضمن کار دو سوم درآمد و از آن هم بیشتر بر مبنای سطح درآمد کمتری نسبت به واقعیت حساب شده است) و در ضمن کارگران را مجبور به پرداخت قسمت اعظم مخارج بیمه می‌کند – زیرا طرح چنان است که کارگران را وادار به تأمین نه تنها هزینۀ بیماری می‌کند بلکه باید هزینۀ بیمۀ اتفاقات «کم اهمیت» را که در عمل زیاد رخ می‌دهند نیز بپردازند. این رویۀ جدید در مقایسه با قانونی کنونی که بر طبق آن خسارت برای صدمات، کاملاً به وسیلۀ صاحبان کار پرداخت می‌شود حتی بدتر نیز هست؛ د) این لایحه مؤسسات بیمه را از هر گونه استقلال محروم می‌کند و آنها را تحت نظارت مشترک کارمندان دولت (دادگاهها و «شورای رسیدگی به امور بیمه») ژاندارمری، پلیس (که علاوه بر اعمال نظارت کلی، به آنها حق هدایت فعالیتهای عملی سازمانهای بیمه و اعمال نفوذ در برگزیدن کارمندان آنها و غیره داده شده است)، و کارفرما (انجمنهای بیمۀ حوادث ضمن کار تحت تسلط انحصاری کارفرما است، انجمنهای به نفع بیماران به وسیلۀ کارخانه‌ها اداره می‌شود. قانون انجمن نفوذ صاحبان کار را تضمین می‌کند و غیره) قرار می‌دهد.

٤- این قانون که حاکم بر حیاتی‌ترین منافع کارگران است، تنها قانون ممکن در این دورۀ ارتجاع لجام گسیخته و تفوق ضدانقلاب است، و نتیجۀ سالها مذاکره و موافقت بین حکومت و نمایندگان سرمایه است. اصلاح در امر بیمه که واقعاً در تطابق با منافع کارگران باشد تنها پس از سرنگون کردن نهایی تزاریسم و حصول شرایط ضروری برای مبارزۀ طبقاتی آزاد کارگران امکان پذیر است.

با در نظر گرفتن آنچه که در پیش گفته شد، کنفرانس مقرر می‌دارد که:

١- این وظیفۀ مبرم سازمانهای غیرقانونی حزب و رفقای فعال در سازمانهای موجود قانونی (اتحادیه‌های کارگری، کلوبها، انجمنهای تعاونی و غیره) است که گسترده‌ترین تبلیغ را علیه لایحۀ بیمۀ دوما، که بر منافع تمام کارگران روسیه به عنوان یک طبقه تأثیر می‌کند، رشد دهند، زیرا که این لایحه صریحاً به منافع آنها تجاوز می‌کند.

٢- کنفرانس لازم می‌داند تأکید کند که تمام تبلیغات سوسیال-دمکراتیک دربارۀ لایحۀ بیمه باید در رابطه با وضع طبقاتی پرولتاریا در جامعۀ جدید ‌سرمایه‌داری ارائه شود، و باید توهمات بورژوائی را که به وسیلۀ سوسیال رفرمیستها شایع می‌شود مورد انتقاد قرار دهند؛ این تبلیغ باید، بطور کلی، در ارتباط با وظایف بنیادی سوسیالیستی ما باشد؛ از طرف دیگر لازمست که در امر تبلیغ، رابطۀ بین خصوصیت «اصلاح» دوما و وضع سیاسی جاری و بطور کلی رابطۀ آن با وظایف انقلابی – دمکراتیک و شعارهای ما نشان داده شود.

٣- کنفرانس بر رأی گروه سوسیال-دمکرات در دوما علیه لایحه کاملاً صحه می‌گذارد و توجه رفقا را به مطالب وسیع و پر ارزشی که به وسیلۀ بحث دوما دربارۀ این مسئله آشکار شد، و طرز برخورد طبقات مختلف را نسبت به اصلاحات کارگری نشان می‌دهد، جلب می‌نماید. کنفرانس بخصوص این حقیقت را تأکید می‌کند که بحث بطور برجسته‌ای آرزوهای نمایندگان اکتبریست سرمایۀ عقب مانده را که آشکارا دشمن کارگران اند و طرز برخورد حزب دمکرات هوادار قانون اساسی را نمایان ساخت که در پشت ماسک نطقهای ریاکارانۀ نمایندگان آن، به وسیلۀ عبارات سوسیال رفرمیستی دربارۀ «آرامش اجتماعی» مخفی است؛ در واقع کادتها در دوما علیه فعالیت مستقل طبقۀ کارگر رأی دادند و بطور خصومت آمیز با پیشنهادهای ایجاد اصلاحات اساسی در لایحه توسط گروه سوسیال-دمکراتها در دوما مبارزه کردند.

٤- کنفرانس جداً به کارگران علیه کوششهایی که جهت محدود کردن یا قلب کامل تبلیغ سوسیال-دمکراتیک و محدود کردن این مبارزه به آنچه که قانوناً در دورۀ حاضر تسلط ضدانقلاب مجاز شمرده می‌شود هشدار می‌دهد، از طرف دیگر کنفرانس تأکید می‌کند که لبۀ تیز این تبلیغ باید بر توضیح این نکته برای توده‌های کارگر قرار گیرد که هیچ بهبود واقعی در شرایط کارگران ممکن نیست مگر آنکه موج انقلابی دیگری برپا شود، و هر کس که در پی تحصیل یک اصلاح اصیل کارگری است باید در درجۀ اول برای یک انقلاب پیروزمند جدید بجنگد.

٥- اگر که لایحۀ دوما علیرغم اعتراض کارگران دارای آگاهی طبقاتی به صورت قانون درآید، کنفرانس، رفقا را به استفاده از اشکال جدید سازمانی که به وجود می‌آیند (انجمنهای کارگران بیمار) برای ترویج فعال عقاید سوسیال-دمکراتیک در این هسته‌های سازمانی فرا می‌خواند تا از این طریق قانون جدید را به عوض اینکه وسیله‌ای برای نهادن غل و زنجیر جدیدی بر کارگران باشد، تبدیل به وسیله‌ای برای رشد آگاهی طبقاتی کارگران، تقویت سازمان آنها و گستردن مبارزۀ ایشان برای آزادی سیاسی کامل و برای سوسیالیسم نمایند.

نوشته شده در ژانویۀ ١٩١٢
چاپ در فوریۀ ١٩١٢
در جزوۀ کنفرانس سراسری حزب سوسیال-دمکرات کارگری روسیه
مجموعه آثار لنین، جلد ١٧

بدون مقابله و تغییر، برگرفته از "منتخب آثار لنین درباره اتحادیه‌های کارگری" - کمونیستهای انقلابی مرداد ١٣٨٩