سومین کنفرانس حزب کارگری سوسیال-دمکرات روسیه (دومین کنفرانس سراسری روسیه)^[١]

١

پیشنویس قطعنامه دربارۀ شرکت در انتخابات سومین دوما

از آنجا که، ١- تحریم فعال همانطور که تجربه انقلاب روسیه نشان داد، نمیتواند به عنوان یک تاکتیک صحیح برای سوسیال-دمکراسی پذیرفته شود، مگر در شرایط یک اعتلاء انقلابی عمومی که گسترده و سریع به یک قیام مسلحانه مبدل گردد، و تنها در ارتباط با اهداف ایدئولوژیک مبارزه علیه توهّمات مشروطه‌خواهی که از نخستین مجلس نمایندگان رژیم سابق سرچشمه میگرفت؛

٢- در فقدان این شرایط، تاکتیک صحیح سوسیال-دمکراسی انقلابی، حتی اگر تمامی شرایط یک موقعیت انقلابی فراهم باشد، شرکت در انتخابات را، دقیقاً همانطور که در زمان دومین دوما پیش آمد، ایجاب میکند؛

٣- سوسیال-دمکراتها که همواره ماهیّت اکتبریستی حزب کادت و ناپایدار بودن قانون انتخاباتی کادت (١١ دسامبر ١٩٠٥) در چارچوب استبداد را مورد تأکید قرار داده‌اند، هیچگونه دلیلی نمیبینند که تاکتیک خود را، به این دلیل که این قانون توسط یک قانون انتخاباتی اکتبریستی جایگزین شده، تغییر دهند؛

٤- جنبش اعتصابی که در حال حاضر در منطقه صنعتی مرکزی روسیه گسترش مییابد، در عین حال که ضامن پرتوان یک اعتلاء انقلابی ممکن در آینده نزدیکی است، معذالک به یک کار پیگیر به منظور تبدیل کردن جنبشی که تاکنون صرفاً سندیکایی بوده به یک جنبش سیاسی و مستقیماً انقلابی و به دنبال آن قیام مسلحانه، نیاز دارد؛

کنفرانس تصویب میکند که:

الف – در انتخابات سومین دوما هم شرکت کند؛

ب – رابطه موجود بین کودتای ٣ ژوئن ١٩٠٧ و شکست قیام دسامبر ١٩٠٥ و همچنین خیانت‌های بورژوازی لیبرال را برای توده‌ها توضیح دهد، در عین حال ضمن نشان دادن عدم کفایت مبارزه صرفاً سندیکایی، در تبدیل جنبش اعتصابی اتحادیه‌ای به یک جنبش سیاسی و به یک مبارزه مستقیم انقلابی توده‌ها برای سرنگونی دولت تزاری به وسیله یک قیام تلاش کند؛

ج – برای توده‌ها توضیح دهد که تحریم دوما به خودی خود برای ارتقاء جنبش کارگری و مبارزه انقلابی به یک درجه بالاتر کافی نبوده و تاکتیک تحریم تنها در صورتی مناسب خواهد بود که تلاشهای ما در تبدیل اوجگیری جنبش سندیکایی به یک تعرض انقلابی، موفق بوده باشد.

٢

خطوط اصلی پیشنویس قطعنامه درباره کنگره سندیکاهای روسیه

کنفرانس این را وظیفه تمامی اعضای حزب میداند که قطعنامه کنگره لندن درباره سندیکاها را اجرا کنند، با در نظر گرفتن مجموعه شرایط محلی هنگامی که ‌مسأله پیوند تشکیلاتی بین سندیکاها و حزب سوسیال-دمکرات یا شناسایی رهبری آن از جانب سندیکاها مطرح میگردد، و همیشه و در هر شرایطی به این ‌مسأله بیشترین توجه را مبذول دارند که سوسیال-دمکراتها نباید خودشان را در سندیکاها به انطباق غیرفعال با پلاتفرم «بیطرف» محدود کنند — که پراتیک مطلوب همه طیف‌های جریانات بورژوا-دمکراتیک است (کادتها، ترقیخواهان بدون حزب[٢]، سوسیالیستهای انقلابی و غیره ...) — بلکه باید محکم و پیگیر از نظرات سوسیال-دمکراتیک در تمامیت آنها دفاع کنند، و باید محکم و پیگیر امر پذیرفته شدن رهبری ایدئولوژیک سوسیال-دمکراتها از جانب سندیکاها و برقراری پیوندهای تشکیلاتی مؤثر و همیشگی با سندیکاها، را پیش ببرند.


مطابق با دستنویس
نوشته شده در ژوئیه ١٩٠٧
برای اولین بار در مجموعه آثار لنین، جلد ٢٥، در سال ١٩٣٣ منتشر گردید.
مجموعه آثار لنین، جلد ١٣

توضیحات

[١] سومین کنفرانس حزب کارگری سوسیال-دمکرات روسیه (دومین کنفرانس سراسری) – این کنفرانس در کوتکا Kotka (فنلاند) بین ٢١ تا ٢٣ ژوئیه (٣ تا ٥ اوت) ١٩٠٧ برگزار گردید. حاضرین شامل ٢٦ نماینده بودند: ٩ بلشویک، ٥ منشویک، ٥ سوسیال-دمکرات لهستانی، ٥ عضو بوند و ٢ سوسیال-دمکرات لتونی. مسائل ثبت شده در دستور جلسه عبارت بودند از: شرکت در انتخابات سومین دوما، توافقات انتخاباتی و کنگره سندیکاهای روسیه. درباره ‌مسأله اول، ٣ گزارش ارائه شد: لنین به نمایندگی از طرف بلشویک‌ها (علیه تحریم)، آ. بوگدانف به نمایندگی از بلشویک‌ها (موافق تحریم) و دان به نمایندگی از منشویک‌ها و بوند سخنرانی کردند. کنفرانس با اکثریت آراء قطعنامه لنین را تصویب کرد. درباره ‌مسأله کنگره سندیکاهای روسیه، ٤ طرح قطعنامه ارائه شد و به عنوان سند به کمیته مرکزی حزب کارگری سوسیال-دمکرات روسیه تحویل داده شد. قطعنامه پیشنهادی لنین، پایه یکی از این طرح‌ها بود.

[٢] ترقیخواهان بدون حزب – گروه سیاسی بورژوازی لیبرال و سلطنت‌طلب روس که هنگام انتخابات دوما و در درون خود دوما کوشیدند تا عناصر احزاب و گروههای مختلف بورژوا و احزاب ملّاکین را به زیر پرچم «عدم جانبداری» جمع کنند.

در سومین دوما، ترقیخواهان فراکسیونی تشکیل دادند که در آن نمایندگان احزاب «نوسازی مسالمت آمیز» و «اصلاحات دمکراتیک» شرکت کردند. هراس از یک طغیان نوین انقلابی، ترقیخواهان را وامیداشت تا از «زیاده‌روی»های دولت تزاری انتقاد کنند، چرا که به نظر آنان، این دولت با انعطاف ناپذیری خود زمینه مساعدی جهت فعالیت نیروهای انقلابی چپ فراهم میکرد. در سال ١٩١٢، هنگام انتخابات چهارمین دوما، ترقیخواهان با کادتها متحد شدند و در سایه باصطلاح عدم تعلقشان به یک حزب، به آنان کمک کردند که آراء «رأی دهندگان بورژوای سوم ژوئن» را به دست آورند.

در نوامبر ١٩١٢، ترقیخواهان حزب مستقلی تشکیل دادند که برنامه آن چنین بود: یک قانون اساسی معتدل با حق رأی محدود، اصلاحات کوچک، وزارتخانه‌های مسئول، یعنی مسئولیت دولت در مقابل دوما و فرونشانی جنبش انقلابی. لنین تأکید میکرد که ترقیخواهان، از نقطه نظر ترکیب و ایدئولوژی «مخلوطی از اکتبریستها و کادتها» بودند؛ او برنامه آنها را به عنوان برنامه‌ای ملی–لیبرال توصیف کرد. «آن حزبی خواهد بود متشکل از بورژوازی کاپیتالیست «حقیقی»، نظیر چیزی که در آلمان وجود دارد» (نگاه کنید به مجموعه آثار، جلد ١٨، «نتایج انتخابات»، «لیبرالهای ملی»).

در طول سالهای نخستین جنگ جهانی، ترقیخواهان فعال‌تر شده، تعویض رهبران نظامی، به حرکت درآوردن صنعت در خدمت جبهه و یک «وزارتخانه مسئول» با شرکت نمایندگان بورژوازی روسیه را خواستار شدند. پس از انقلاب بورژوا-دمکراتیک فوریه، برخی از رهبران حزب در دولت موقت بورژوا شرکت کردند. پس از پیروزی انقلاب سوسیالیستی اکتبر، حزب ترقیخواهان مبارزه فعالانه‌ای را علیه قدرت شوراها آغاز کرد.

- این متن، با مختصری تصحیحات و تغییرات، ترجمه‌ای است که رفیقی با نام "دوست شما" برای این سایت فرستاده‌اند.—آرشیو عمومی لنین