بورژوازی با اتوکراسی برای معامله چانه می‌زند، اتوکراسی با بورژوازی

خبرنگار روزنامۀ بورژوایی چطور دربارۀ این افزایش مهم مطالبات ملاکین و کارخانه داران قضاوت می‌کند؟ البته قضاوت او بسیار هوشیارانه است:

او می‌نویسد «آشکار است که نمایندگان بیشتر طلب می‌کنند تا حداقل اندکی به دست آورند. ولی همچنین مشخص است که این چیز اندک، برای اینکه برایشان قابل قبول باشد، باید بین آن چیزی که آنها مطالبه می‌کنند و آن چیزی که بولیگین به آنها ارائه می‌دهد، قرار بگیرد.»

یک بازار واقعی که در آن بورژوازی حقوق و منافع کارگران و دهقانان روسیه را به قیمت مناسب می‌فروشد. درست همانطور که در بازار اتفاق می‌افتد، خریدار - بورژوازی و فروشنده - تزار، هنگام چانه زنی با هم دست می‌دهند، برای صدمین بار فریاد می‌زنند که این «کلام آخر»شان است، قسم می‌خورند که دارند «پول از دست می‌دهند»، تهدید می‌کنند که منصرف خواهند شد، اما نمی‌توانند خود را قانع نمایند که دوستی نزدیکشان را به هم زنند.

«یکی از برجسته‌ترین اعضای کنفرانس[زمستوو]» به آقای م. لروکس گفت که اگر تزار مطالبات ما را برآورده نکند، «ما به مردم متوسل خواهیم شد».

خبرنگار فرانسوی از خودش و خوانندگان مطلبش می‌پرسد که از این تکرار کثیر‌الوقوع «توسل جستن به مردم» باید چه استنباط کرد؟ و پاسخ می‌دهد: اینجا فابورگ سن آنتوین (محلۀ کارگری در پاریس؛ مراجعه نمایید به مقالۀ موجود در وپریود شمارۀ ۲^[۱]) نیست. مردم ترغیب می‌شوند که از خیابان پرهیز کنند و در خانه‌ها بمانند، که به شیوۀ تولستویی از طریق امتناع از پرداخت مالیات اعتراض کنند! ...

به مردم تهمت نزنید ای خائنین بورژوا به آزادی! هیچ تهمتی هرگز لکۀ بزدلی شرم آورتان را پاک نخواهد کرد. مردم در سراسر روسیه خونشان را می‌فشانند. فابورگ سن آنتوین‌های ما در تعدادی از شهرها و روستاهای بی شماری ظاهر می‌شوند. مردم مبارزه بسیار سختی را به پیش می‌برند. اگر شما واقعاً می‌خواستید که «به مردم متوسل شوید»(و نه فقط هم پیمان‌تان تزار را با تهدید به این کار بترسانید)، نمی‌بایستی صدها و هزاران روبل به محافل سخنوری تان، بلکه بایستی میلیونها به قیام مسلحانه اختصاص می‌دادید. بایستی هیئت نمایندگی ای انتخاب می‌نمودید تا با احزاب انقلابی، با مردم انقلابی ارتباط برقرار کند، نه اینکه مجبور به انتظار در تالارهای تزار شود.

تزار و دار و دسته‌اش به خوبی می‌دانند که شما قادر به انجام این کار نیستید زیرا نگران کیسه‌های پول‌تان هستید، زیرا از مردم می‌ترسید. از این رو تزار کاملاً حق دارد که با شما مثل آدمهای چاپلوس رفتار کند؛ که همان وعده‌های قدیمی، همان قانون اساسی بولیگین قدیمی را تحویل شما دهد؛ که فرض را بر این بگذارد که شما جرأت حتی یک اعتراض واقعی محکم، یک اعتراض برعلیه دل خوش کنک بولیگین را ندارید. جای تعجب ندارد که خبرنگار Journal de Genève، یک روزنامۀ لیبرال «محترم»، اخیراً نوشت: «لیبرالها نقایص[!] برنامۀ بولیگین را از خود پنهان نمی‌کنند، اما آنها گمان می‌کنند بخاطر مصلحت نظم و پیشرفت باید پذیرفته شود ... رد برنامۀ دولت به معنی نابود کردن عمدی آخرین امید برای حصول نتیجۀ مسالمت‌آمیز از ستیز کنونی بین مردم و رژیم بوروکراتیک است.» (خود خبرنگار بر روی جمله آخر تأکید کرده است).

بورژوازی خواهان صلح با تزار است و از جنگ مردم علیه تزار می‌هراسد. تزار خواهان صلح با بورژوازی است، ولی از جنگ با مردم، که آنرا آغاز کرده و بیرحمانه ادامه می‌دهد، نمی‌هراسد. آیا واضح نیست که اگر مردم در کسب پیروزی با وجود خیانت بورژوازی موفق نشوند، نتیجۀ غیرقابل اجتناب این وضع قانون اساسی بولیگین خواهد بود؟

پرولتاری شمارۀ ۷
۱۰ ژوئیه (۲۷ ژوئن) ۱۹۰۵
انتشار بر طبق متن پرولتاری
مجموعه آثار لنین، جلد ۸

- در متن بالا، ۲ مورد «حکومت خودکامه» در عنوان مقاله با «اتوکراسی» autocracy جانشین شده است.—سایت آرشیو عمومی