در رابطه با تظاهراتها^[١]

اینطور به نظر میرسد که نویسنده نامه مسأله را باید گفت خیلی گنگ و نادقیق مطرح کرده و اهمیّت تظاهراتِ سازمان داده شده را دستکم میگیرد. ما تا حال در مورد این موضوع مهم کم کار کرده‌ایم، و تلاشهایمان باید عمدتاً و مقدّم بر هر چیز بر روی تشکیلات متمرکز شود. مادام که ما فاقد سازمانهای انقلابی کاملاً منسجمی که بتوانند گروههای منتخبی از مردم را برای هدایت همه جانبه تظاهرات جمع کنند نداشته باشیم، همواره با عدم موفقیت روبرو خواهیم بود. اما چنانچه چنین سازمانی تشکیل شود و در جریان عمل به وسیله تجربیات مکرر خود را استحکام بخشد، در این صورت این سازمان (و فقط این سازمان) خواهد توانست این مسأله را که چه وقت و چطور باید مسلح شد، چه وقت و چطور باید از اسلحه استفاده نمود، حل نماید. این سازمان توجه جدی به افزایش «سرعت بسیج»(نکته مهمی که نویسنده نامه کاملاً بجا تأکید کرده است)، در ازدیاد تعداد تظاهر کنندگان فعال، در تربیت انتظامات، در گسترش تبلیغ در میان توده‌ها، در جذب عده کثیر «تماشاچیان» به شرکت در فعالیت و در «گمراه کردن» دسته‌های ارتشی مبذول خواهد داشت. درست به دلیل اینکه قدمی مثل انتقال به جنگ مسلحانه خیابانی مسأله‌ای «دشوار» است و چون این مبارزه «دیر یا زود اجتناب ناپذیر می‌باشد»، می‌تواند و باید فقط توسط یک سازمان انقلابی نیرومند که جنبش را مستقیماً هدایت کند، انجام شود.

از روی دستنویس
نوشته شده در اکتبر ١٩٠٢
مجموعه آثار لنین، جلد ٦